پزشکی هسته ای یکی از تخصص های پزشکی می باشد که در آن از مقادیر بسیار اندک مواد رادیو اکتیو، جهت امور تشخیصی و یا درمانی مورد استفاده قرار می گیرند. بطور کلی در اسکن های هسته ای، عملکرد اعضاء بدن مورد مطالعه قرار می گیرند.

در اسکن های هسته ای ، از مقادیراستاندارد و خیلی کم رادیواکتیو استفاده می گردد، ‌بنابراین میزان اندکی اشعه به بیمار وارد می شود. با این وجود این مقدار اشعه در حد استانداردی است که توسط سازمانهای بین المللی تعیین شده است و لذا هیچ خطری برای بیمار ندارد.

بر خلاف دستگاه های اشعه X یا سی تی اسکن، دستگاه مورد استفاده در اسکن های هسته ای فاقد هر گونه اشعه ای بوده و این بدن بیمار است که محتوی مقادیر اندکی از اشعه می باشد. توصیه برای رعایت فاصله با اطرافیان برای مدتی کوتاه یا تخلیه مکرر مثانه جهت کاهش پرتودهی به سایر نزدیکان و یا خود بیمار به همین دلیل می باشد.

میزان اشعه داده شده در این دسته از اسکن ها بسیار ناچیز و در حد استاندارد تعیین شده توسط سازمانهای بین المللی می باشد. از طرفی داروهای مورد استفاده هیچ گونه اثر حساسیتی خطرناک و یا آسیب به کلیه ندارند. لذا در بیماران (حتی در مبتلایان به بیماری های کلیوی) می توان این دسته از اسکن ها را به راحتی انجام داد.

مگر در مواردیکه پزشک معالج توصیه به انجام اسکن داشته باشد، بهتر است انجام اسکن تا پایان دوره بارداری به تعویق افتد. همچنین جهت ماداران شیرده، بسته به نوع اسکن ممکن است نیاز به قطع شیردهی بمدت کوتاهی وجود داشته باشد.

آشامیدن آب و دفع مکرر ادرار از راهکارهایی که میتوان پس از آزمونهای پزشکی هسته ای برای کاهش پرتوگیری بکار بست.

آزمایش های پزشکی هسته ای برای خانم های در سنین باروری در کل دوره ماهیانه قابل اجرا می باشد مگر آنکه یک دوره قاعدگی فرد به تاخیر افتاده باشد که در این صورت باید فرد را باردار تلقی نمود مگر آنکه عدم بارداری به اثبات برسد.